Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Έρημη Γη

Έρημη Γη


Μικροί κόκκοι από άμμο σε μια άνυδρη γη,
νεκρή με τα χρόνια,
τ' απομεινάρι μιας λιμνοθάλασσας
που κάποτε στέρεψε.
Σταγόνα βροχής δεν απέμεινε πια στο ξερό έδαφος.

Βλέπω έναν κάκτο, τελευταίο σημείον ζωής,
λίγο πράσινο στην ώχρα
πνοή ζωής να δίνει στο τοπίο της φρίκης.
Ήταν κάποτε πεύκο, λέει,
μα αγκάθια με τα χρόνια έβγαλε.
Δεν γεννήθηκε με τ' αγκάθια
ύστερα φύτρωσαν, ακούς;

Όσο ήταν πεύκο
κανείς δεν το πρόσεχε μες την έρημο.
Μα κι όταν κάποιος το έβλεπε,
νόμιζε πως ήταν πλάνη,
πως εικελόνειρη παραίσθηση ήταν.
Κι εκείνο να κλάψει ήθελε
μα τις σταγόνες κρατούσε μέσα του
και συσσωρεύτηκε το ύδωρ ,
σαν σε κάκτο.
Τότε άρχισε να βγάζει αγκάθια.

Άσχημο πράγμα η μοναξιά, άσχημο.
Κανείς δεν σε ακούει να κλαις,
να κραυγάζεις.
Όχι δεν γελάς.
Σε κανέναν δεν θα λείψει η ευτυχία σου.
Βλέπεις δεν γεννιέσαι κάκτος.
Οι άνθρωποι σε μετατρέπουν.
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να σε αγαπήσουν,
που μόνη τους έγνοια είναι να ρουφήξουν
τις τελευταίες σταγόνες ζωής που σου έχουν απομείνει.
Τα χρειάζεσαι τ' αγκάθια.
Κάπως πρέπει να επιβιώσεις
σε αυτήν την έρημο γεμάτη κάκτους,
σ' αυτήν την έρημη γη,
με τα χρόνια άνυδρη από την εγκατάλειψη.

Δεν αντέχω πια τ' αγκάθια.
Έχουν αρχίσει εμένα να τρυπούν, ακούς;
Πονάω, ακούς;
Πονάω.
Θέλω να τα πετάξω από πάνω μου.
Θέλω να ζήσω σ' ένα δάσος.
Η έρημος αφόρητη μοιάζει.
Χειρότερο τίποτα όσο η μοναξιά, ακούς;
Δεν ακούς.
Κανείς δεν ακούει.
Κανέναν δεν νοιάζει να ακούσει.

Εσύ είσαι στο δάσος
μίλια μακριά από την έρημο.
ο μόνος τρόπος να είμαι κοντά σου
θα ήταν να είμαι κισσός στον κορμό σου,
ένα από αυτά τα αναθεματισμένα, ενοχλητικά φυλλώματα.
Μα εγώ δεν θέλω να είμαι κισσός.
Καλύτερα κάκτος,
αφού δεν μπορώ να είμαι το πεύκο δίπλα σου.
Άσχημο πράγμα η μοναξιά, άσχημο.
Άνυδρη και έρημη η γη,
άνυδρη και έρημη.

(Βραβεύτηκε με 2ο βραβείο στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ποίησης
που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος  Εκδοτών Βορείου Ελλάδος 2015)
Υακίνθις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου